Στο κείμενό μου για το Next Big Thing μετά τη Σαντορίνη, που μπορείτε να διαβάσετε στα Αγγλικά εδώ, αναφέρεται ότι για να διηγηθείς επιτυχώς μία οινική ιστορία στην κατηγορία κρασιών υψηλής ποιότητας χρειάζεται κάτι παραπάνω από την εξαιρετική ποιότητα του οίνου. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Η γαστρονομία μίας περιοχής (όπως συμβαίνει στην Ισπανία ή στη Σικελία), η ποιότητα των κλιματολογικών συνθηκών (οι αλπικές συνθήκες της Jura ή της Valtellina στο Alto Piemonte) ή ακόμα η ποιότητα του life style (στην περίπτωση της Καλιφόρνια).


 

 Με τα παραπάνω μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι δεν είναι αρκετό να βγάλει το καλύτερο κρασί. Χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο αφήγημα που θα τα συνδέσει όλα μαζί. Ας πούμε, στην περίπτωση της Σαντορίνης έχουμε τη σύνθεση ηφαιστείου-κρασιού-τοπικών προϊόντων. Στο σημερινό κείμενο θα ήθελα λοιπόν να αναφερθώ σε κάποιες περιοχές, εξετάζοντας το marketing message που διαθέτουν. Κοιτάζοντας πέρα από την παράμετρο ποιότητα κρασιού, δηλαδή, που μπορεί να υπάρχει ή και να μην υπάρχει όπως θα δείτε στην τελευταία περίπτωση. Το ζητούμενο είναι μία πραγματικά ξεχωριστή, δυνατή και μοναδική οινική ιστορία.

 


 

Κρήτη: Προφανώς η αναφορά στην Κρήτη δεν είναι καινοτόμα. Είναι γνωστό ότι έχει μία εξαιρετική ιστορία να διηγηθεί στις αγορές. Κάτι που το κάνει ήδη καλά. Μινωικά παλάτια που χτίστηκαν πριν από τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια (Κνωσσός, Φαιστός), βυζαντινούς ναούς, βενετσιάνικα και τούρκικα φρούρια, πεντακάθαρες δαντελωτές παραλίες που δύσκολο να διαλέξεις ανάμεσά του, αλλά και χιονοσκέπαστες βουνοκορφές, µε τον Ψηλορείτη να φτάνει τα 2.500 µέτρα. Και φυσικά μία αυθεντική γαστρονομία και κουλτούρα αλλά και ένα από το παλαιότερα πατητήρια στον κόσμο, στο Βαθύπετρο.


 

Ραψάνη: Ο αμπελώνας της ζώνης παραγωγής οίνων Ραψάνη απλώνεται στις νότιοανατολικές πλαγιές του Ολύμπου, του βουνού των Θεών, σε υψόμετρο που φθάνει μέχρι 800 μέτρα και κατεβαίνει μέχρι την κοιλάδα των Τεμπών του Ολύμπου. Eδώ και αν έχουμε μία εκπληκτική ιστορία να διηγηθούμε, μία ιστορία όμως που ακόμα δεν έχει αναδειχθεί πλήρως. Ο Όλυμπος δεν είναι απλώς ένα βουνό. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος φυσικής ομορφιάς, ιστορίας και μυθολογίας που δεσπόζει περήφανα και υψώνεται περήφανα στα 2917 μέτρα. Ίσως φταίει ο μικρός αριθμός των παραγωγών της περιοχής που μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Ίσως φταίει ότι η λέξη Όλυμπος δεν μπορεί να αναφερθεί στην ετικέτα. Όμως, αν άλλες περιοχές είχαν αυτό το μήνυμα, θεωρώ ότι θα το είχαν απογειώσει. Ποτέ δεν είναι αργά όμως και είμαι αισιόδοξος ότι το μήνυμα της Ραψάνης δεν θα αργήσει να ισχυροποιηθεί περαιτέρω.


 

Μονεμβασιά και ευρύτερη Λακωνία: Τι να πρωτοπεί κανείς για τη Μονεμβασιά και το κάστρο της, που είναι και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο! Ένας βράχος ιστορίας και μοναδικής σπάνιας ομορφιάς, άμεσα συνδεδεμένος με το κρασί Malvasia. Κανένα άλλο κρασί δεν απέκτησε τόση φήμη κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση και κανένα όνομα κρασιού από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία. Κατά προέκταση όλη η Λακωνία θα μπορούσε να αναδειχθεί περισσότερο, ενώνοντας Μάνη – Οίτυλο – κρασί και την ιδιαίτερη κουλτούρα της περιοχής.


 

 Για το τέλος αφήνω μία πολύ ξεχωριστή οινική ιστορία, σε ένα πολύ ιδιαίτερο ελληνικό νησί που για αρκετούς από εμάς έχει αποτελέσει κυριολεκτικά και μεταφορικά τον απόλυτο προορισμό. Αυτό και αν έχει το πιο μεγαλειώδες αφήγημα και εν τούτοις δεν έχει καταφέρει να το συνθέσει ούτε καν τουριστικά. Πολύ περισσότερο οινικά. Η Ιθάκη! Στο σάιτ Ithaca.gr πληροφορούμαστε για το «…Από τις 16 γηγενείς ποικιλίες της Ιθάκης, ελάχιστες οινοποιούνται μόνες τους, καθώς τα κλήματα είναι λίγα και οι παραγωγές γενικά μικρές.  Αυτό στην ουσία προσθέτει αξία στο Ιθακησιακό κρασί, αφού οι μίξεις των σταφυλιών απαιτούν εμπειρία, γνώση και μεράκι.  Τα Ιθακησιακά κρασιά εμφιαλώνονται από τους ίδιους τους παραγωγούς τους, σε μικρά εμφιαλωτήρια με σωστές προδιαγραφές και μέρος τους διατίθεται στο εμπόριο.  Μπορεί κανείς να τα βρει εποχιακά στις ενημερωμένες κάβες της Ιθάκης και της Κεφαλονιάς, κυρίως, ή να τα παραγγείλει έγκαιρα, σε απευθείας συνεννόηση με τους παραγωγούς…».


 

 Παρ’όλα αυτά δεν έχω συναντήσει ποτέ και πουθενά ένα κρασί από το χιλιοτραγουδισμένο νησί, αν και η γειτονική Κεφαλονιά είναι αγαπημένο νησί που συνδεόμαστε και οικογενειακά. Ίσως εγώ δεν κυκλοφορώ αρκετά στα αμπέλια, ίσως πάλι υπάρχει κάποιος άλλος λόγος. Όμως πώς γίνεται κρασιά με το όνομα Οδυσσέας να μας προβάλλονται από Καλιφόρνια μεριά, Αντικύθηρα από Oregon και εδώ να μην μπορούμε καν να γράψουμε τη λέξη Όλυμπος ή Ιθάκη, είναι κάτι που δεν με κάνει απλά να αναρωτιέμαι αλλά ειλικρινά με ξεπερνάει.


 

 Φυσικά αυτή είναι η άποψή μου. Θα χαρώ να συζητήσουμε και άλλες γνώμες και ιδέες. Είναι σίγουρο ότι το ελληνικό κρασί δεν θα πάψει στιγμή να μας εκπλήσσει και να μας ιντριγκάρει.