Περισσότερο ελληνικό κρασί, παρακαλώ
του Γιάννη Καρακάση MW

 

Η ερώτηση και το πλαίσιο
 

 Ελληνικό ή ξένο κρασί και γιατί; H ερώτηση είναι ταπεινή, αν και νομίζω αρκετά σύνθετη, για όποιον θελήσει να δώσει μία κατηγορηματική απάντηση. Είναι μία γενική αίσθηση ότι το εισαγόμενο κρασί είναι σε ανοδική τροχιά στη χώρα μας, συγκριτικά με το 2010 που άρχισε η κρίση ή είναι πραγματικότητα; Πρόσφατα, καλός μου φίλος σχολίασε με παράπονο ότι "Η κατάσταση έχει ξεφύγει με τα ξένα κρασιά. Δεν υπάρχουν δηλαδή ενδιαφέροντα ελληνικά κρασιά;". 
 

 Αν είναι όντως έτσι, ως domino effect δημιουργούνται και άλλα ερωτήματα. Τι ποσοστό έχουν καταλάβει τα κρασιά εισαγωγής; Ποιο ποσοστό θα ήταν λογικό; Και φυσικά, ποιοι είναι οι λόγοι; Όλα αυτά θα ήθελαν μία κανονική μελέτη που εύκολα θα κόστιζε ένα ποσό με τέσσερα ψηφία. 


Τα νούμερα
 

 Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν τα πάμε καλά με τα νούμερα. Ας δοκιμάσει κάποιος να βρει, για παράδειγμα, πόσο Ασύρτικο είναι φυτεμένο στην Κρήτη ή πόσο ροζέ κρασί καταναλώθηκε το 2018, ή ακόμα τι ποσοστό του ελληνικού αμπελώνα καλλιεργείται βιολογικά. Η καταγραφή είναι δύσκολη, εντούτοις υπάρχουν κάποια αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία σχετικά με το εισαγόμενο κρασί. Τι μας δείχνουν αυτά; Ότι, μεσούσης της κρίσης, το 2010 η αξία των εισαγωγών ήταν λίγο λιγότερο από 25 εκ. ευρώ, ενώ το 2017 ξεπέρασαν τα 37 εκατομμύρια και επανήλθαν ακριβώς στα νούμερα του 2008! Βρεθήκαμε δηλαδή στο ίδιο σημείο που ήμαστε 11 χρόνια πριν. Παράλληλα, οι ποσότητες του εισαγόμενου κρασιού αυξήθηκαν με πολύ μικρότερους ρυθμούς, που σημαίνει ότι στη χώρα έρχονται πλέον ακριβότερα κρασιά. Και όλα αυτά σε μία Ελλάδα που πίνει ολοένα και λιγότερο κρασί, 23 λίτρα ανά κάτοικο το 2016, από 31 λίτρα το 2010 (keosoe.gr). 

 Θεωρώ ότι τα νούμερα είναι τουλάχιστον ενδιαφέροντα και αποτυπώνουν κρυστάλλινα την ανοδική πορεία του εισαγόμενου κρασιού στη χώρα μας.


Οι απόψεις
 

Αλέξανδρος Τριανταφύλλου (A For Athens): Δύσκολη ερώτηση (σ.σ. Ελληνικό ή ξένο κρασί και γιατί;). Πριν δέκα χρόνια ήμασταν αρκετά πίσω στην οινική κουλτούρα και φυσιολογικά μας γοήτευε το εξωτερικό. Τώρα είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα και αν θα έπρεπε να πω ένα από τα δύο, χωρίς να το παίζω πατριωτικά, θα έλεγα ελληνικό κρασί. Γιατί; Επειδή έχω απολαύσει συναρπαστικά κρασιά που δεν τα έχω πληρώσει πάνω από 30 ευρώ. Άρα από τη μία υπάρχει μία έμφυτη αγάπη μου στο διεθνή αμπελώνα και από την άλλη η αναγνώριση της ανόδου του ελληνικού κρασιού. Εμείς στο A For Athens έχουμε μία λίστα 50-50 αναλογία, όμως οι τουρίστες θα πιουν κατά 80% ελληνικό αμπελώνα.  

 

Γιώργος Μιχελής (Oinoscent): Ξένο κατηγορηματικά και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να το στηρίξω. Είναι πολύ μπροστά ποιοτικά και πλέον υπάρχει πολύ μεγάλη ποικιλία στη χώρα μας. Ενώ αν δούμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα θα περιοριστούμε σε Ασύρτικο–Ξινόμαυρο και παραγωγούς μετρημένους στα δάχτυλα των δύο χεριών. Θεωρώ ότι αν έπρεπε να ζήσεις αποκλειστικά με ελληνικό κρασί θα είχες σοβαρές πιθανότητες να πέσεις σε κατάθλιψη. Οι Έλληνες παραγωγοί κινούνται πλέον κυρίως εξαγωγικά και μεσοπρόθεσμα η ελληνική αγορά θα δυσκολέψει κι άλλο, αφού οι τιμές έχουν ανέβει πολύ. Εμείς στο Oinoscent έχουμε μία πολύ μεγάλη ποικιλία, με περίπου 55% εισαγόμενο και 45% ελληνικό κρασί.

 

Πάνος Κυριαζής (Vintage): Για εμάς η απάντηση είναι και τα δύο. Οι Έλληνες καταναλώνουν αρκετά κρασιά από το διεθνή αμπελώνα, για να εξερευνήσουν και εκτός του σπιτιού τους και οι ξένοι μόνο ελληνικό κρασί. Μάλιστα, οι τελευταίοι ζητάνε κατά 80% κόκκινα, χειμώνα–καλοκαίρι! Στο Vintage έχουμε 780 κρασιά σε ποτήρι που είναι σχεδόν μοιρασμένα ανάμεσα στα δύο. Θεωρώ ότι υπάρχει τάση για το εισαγόμενο κρασί για να δοκιμάσει ο κόσμος κάτι διαφορετικό. 

 

Γιάννης Σιγανός (Mr. Vertigo): Βλέπω την τάση για το εισαγόμενο κρασί που επανέρχεται στη θέση του αλλά, προσωπικά, δεν το θέλω ως show off και μέρος του lifestyle ότι πίνω Sassicaia και είμαι κάποιος...Εκτίμησα τα σπουδαία ελληνικά κρασιά μετά από πολλά ταξίδια στο εξωτερικό και αυτό θέλουμε να πετύχουμε στο Mr. Vertigo· όχι να κόψουμε από το ελληνικό κρασί αλλά να το συμπληρώσουμε, να μάθουμε όλοι, εμείς οι ίδιοι αλλά και οι παραγωγοί, από το τι συμβαίνει έξω και να προσαρμοστούμε. Στο Mr. Vertigo το πολύ μεγάλο ποσοστό των πωλήσεων, άνω του 80%, είναι από ελληνικό κρασί.
 

Η άποψη της Greece and Grapes


 Στην Greece and Grapes ξεκινήσαμε εν μέσω κρίσης το 2012 να εμπορευόμαστε ελληνικά κρασιά και μόνο. Αυτό δεν αποτυπώνει κάποια εθνική "προσκόλληση", αλλά την πίστη μας και μόνο ότι το ελληνικό κρασί είχε και έχει τη δυνατότητα να "ταξιδέψει" στους Έλληνες πελάτες, όσο και στους πελάτες του εξωτερικού.

 

 Είναι γεγονός ότι η οικονομική κρίση κατά μία έννοια ωφέλησε το ελληνικό κρασί από μία στροφή των Ελλήνων στα εγχώρια προϊόντα γενικότερα, ώστε να μη "φεύγουν" χρήματα στο εξωτερικό. Παράλληλα, οι Έλληνες παραγωγοί παρουσίασαν μία σημαντική εξέλιξη στην ποιότητα των κρασιών που παρήγαγαν και τα οποία μπορούσαν σε πολλές περιπτώσεις να σταθούν και στο διεθνές στερέωμα. Οι πολλές γηγενείς ποικιλίες αλλά και η ιδιαιτερότητα του ελληνικού terroir των διεθνών ποικιλιών συνετέλεσαν σε αυτό το γεγονός. Θα λέγαμε λοιπόν με βεβαιότητα ότι είχαμε μία "κοσμογονία" και μετάλλαξη στην αγορά του ελληνικού κρασιού, που προφανώς άφησε και σε εμάς θετικό εμπορικό αποτύπωμα.

 

 Σήμερα που μάλλον συνηθίσαμε, παρά ξεπεράσαμε την κρίση, είναι λογικό να παρουσιάζεται κάποιου επιπέδου επιστροφή των εισαγόμενων κρασιών. Είναι λογικό, καθώς οι παραγωγοί του εξωτερικού έχουν τεχνογνωσία πολλών περισσοτέρων ετών και βέβαια έχουν τη δυνατότητα να απευθυνθούν "ευκολότερα" στο κοινό που αναζητά οικονομικά κρασιά, που συνηθίζουμε να τα λέμε ευρείας κατανάλωσης. Παράλληλα, η αύξηση τιμών των Ελληνικών κρασιών, ως αποτέλεσμα της εμπορικής άνθισης, οδήγησε σε αύξηση τιμών που σε κάποιες περιπτώσεις είναι σημαντική, όπως στην περίπτωση των κρασιών της Σαντορίνης. Εκεί θα λέγαμε ταπεινά ότι χρειάζεται η προσοχή των Ελλήνων παραγωγών, γιατί είναι βέβαιο ότι πλέον έχουν διεθνές αποτύπωμα αλλά οι εν λόγω αυξήσεις μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να μην μπορούν να "απορροφηθούν". Σαν Greece and Grapes λέμε εύλογα ναι στο ελληνικό κρασί και πιστεύουμε στις δυνατότητές του, αρκεί με σύνεση να διατηρήσουμε τη σωστή ισορροπία τιμών και ποιότητας και να φτάσουμε στο σημείο να ανταγωνιζόμαστε το εισαγόμενο κρασί σε όλα τα επίπεδα.

 

Οι λόγοι

 

 Έχω τη θεωρία ότι αν συμβαίνει κάτι, δεν υπάρχει μία αιτία, ένας μόνος φταίχτης δηλαδή. Αν λοιπόν το εισαγόμενο κρασί ανεβαίνει στην εγχώρια αγορά σε βάρος του ελληνικού -ιδίως σε σημεία πώλησης που συζητήσαμε παραπάνω και που διαθέτουν μεγάλη ευχέρεια ποτηριών – η εξήγηση ενδεχομένως θα είναι αρκετά σύνθετη και θα θέλει αρκετή συζήτηση. Κάτι που είναι στη φύση του Έλληνα, να συζητάει και να ανταλλάσσει απόψεις συχνά γύρω από ένα ή περισσότερα ποτήρια κρασί.

 

 Ας σκεφτούμε τα παρακάτω και ας αναρωτηθούμε τι ισχύει ή τι δεν ισχύει από αυτά (διευκρινίζω ότι τα παρακάτω είναι ερωτήματα και όχι συμπεράσματα). Έτσι ο καθένας μπορεί να συζητήσει, με τα σχόλια να είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα: 

 

•    Οι τιμές του ελληνικού κρασιού έχουν πάρει σε αρκετές περιπτώσεις το ασανσέρ για το ρετιρέ, ενώ αντίθετα βρίσκεις κρασιά από το διεθνή αμπελώνα σε πιο επικερδείς προτάσεις για τον επιχειρηματία.

•    Τα ελληνικά κρασιά είναι ακριβά για την ποιότητά τους, γιατί η κοστολόγηση δεν γίνεται με βάση την ποιότητα αλλά με βάση την αγορά και τον ανταγωνισμό.

•    Τα κρασιά από διεθνή αμπελώνα παραμένουν πάντα πιο εξωτικά και πιο "cool", ενώ τα ελληνικά τα βρίσκεις και παντού, όλοι ξέρουν πόσο κάνουν και γιατί στην τελική να τα πληρώσει ο καταναλωτής επί 3; 

•    Δεν υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα ελληνικά κρασιά ενώ υπάρχει αφθονία ξένων.

 

*Για το τέλος


 Ανεξάρτητα τι από τα παραπάνω ισχύει και σε ποιο βαθμό, το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Μήπως λοιπόν χρειαζόμαστε ακόμα καλύτερες οινικές προσπάθειες σε πιο λογικές τιμές αλλά και περισσότερη υποστήριξη, έτσι ώστε το ελληνικό κρασί να είναι πάντα στο προσκήνιο; Ή μήπως αυτά τα δύο πάνε μαζί; Θα χαρώ πολύ να έχω την άποψή σας.