Ένα από τα πιο περίεργα χαρακτηριστικά της οινικής βιομηχανίας είναι η δυσκολία της να μιλήσει απλά και κατανοητά. Αντίθετα, υπάρχει πολύ μεγάλη προσπάθεια στο να εντυπωσιάσει, είτε παρουσιάζοντας κάτι ως πυρηνική φυσική, είτε ισοπεδώνοντάς το. Θα με συγχωρήσετε αλλά διαφωνώ.

 

 Ένα από τα θέματα που παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και που κατά καιρούς δημιουργεί διαξιφισμούς είναι και τα λεγόμενα wine pairings. Πώς δηλαδή συνδυάζουμε το κρασί με το φαγητό, κάτι που στην υπέρτατη έκφρασή του είναι μία μορφή τέχνης. Γιατί δημιουργεί συναισθήματα πρωτόγνωρα και ιντριγκάρει το μυαλό μαζί με τους γευστικούς κάλυκες. 

 Και ενώ, σίγουρα, αν αναλύσουμε το θέμα σε βάθος μπορεί να πάθουμε vertigo, όπως ο James Stewart στη γνωστή ταινία του Χίτσκοκ, θα νιώσουμε πολύ πιο ασφαλείς και διαδραστικοί με τους συνδυασμούς αν κατανοήσουμε τι συμβαίνει. Το τελευταίο προϋποθέτει πειραματισμούς και μελέτη βιβλίων που έχουν γραφτεί για το θέμα.

 Από την άλλη, για τον σκοπό αυτής της στήλης θέλουμε να κρατήσουμε τα πράγματα απλά και κατανοητά, χωρίς να μιλήσουμε για οξύτητες που παντρεύονται ιδανικά ή για σκληροτράχηλες τανίνες. Δεν θα μιλήσουμε καν για το σώμα του κρασιού, που πρέπει να ταιριάζει αντίστοιχα με του πιάτου, αλλά θα πάμε σε πρακτικές λύσεις που μπορείτε εύκολα να δοκιμάσετε στο σπίτι σας. 

 

 



Tip #1
Αν μπορείς να βάλεις λεμόνι στο φαγητό, δοκίμασε ένα λευκό δίχως βαρέλι.
Στην πράξη: Πράσινη σαλάτα με Μοσχοφίλερο ή μικρά τηγανητά ψαράκια με Ασύρτικο ή Ρομπόλα.
 

Tip #2
Αν στο φαγητό υπάρχει βούτυρο, η λύση φωνάζει βαρελάτο κρασί. 
Στην πράξη: Τυρόπιτα με βαρελάτο Chardonnay, Ασύρτικο ή Βιδιανό.
 

Tip #3
Όσο πιο έντονο το κόκκινο κρέας, τόσο πιο πλούσιο το κόκκινο κρασί που διαλέγετε. 
Στην πράξη: Οι λάτρεις της προβατίνας θα πρέπει να βρείτε ένα γεμάτο Ξινόμαυρο ή ένα Cabernet Sauvignon ή ένα άλλο κρασί που να μασάς εξίσου τις τανίνες. 

Tip #4
Με το ψάρι μπορείτε να δοκιμάσετε ένα απαλό κόκκινο ή και ροζέ όταν αυτό είναι παχύ και λιπαρό (τόνος, ροφός, πελαγίσια τσιπούρα, τσαούσι, στήρα). Στην ίδια κατηγορία εμπίπτει και το χταπόδι.
Στην πράξη: Ροφός στη σχάρα με Λημνιώνα ή ένα Pinot Noir.

Tip #5
Προσπαθήστε να κάνετε πιο ελαφρύ ένα πιάτο, δηλαδή μη βάζετε ένα ακόμα πιάτο δίπλα στο υπάρχον. 
Στην πράξη: Μπορείς δηλαδή να φας μια πλούσια καρμπονάρα με ένα πλούσιο βαρελάτο Chardonnay αλλά ίσως κουραστείς γρήγορα. Αντίθετα, με ένα Chablis ή ένα Ασύρτικο το αποτέλεσμα θα είναι πιο γοητευτικό. 

Τip #6 
Το γλυκό με το αλμυρό είναι πάντα νικητής. Όπως στους υπέροχους συνδυασμούς φέτα με καρπούζι ή προσούτο με πεπόνι. 
Στην πράξη: Αλμυρά τυριά με γλυκά κρασιά. 

Tip #7
Τα τυριά συνδυάζονται πιο δύσκολα απ’ όσο νομίζουμε. Φρέσκα τυριά με ήπια γεύση ταιριάζουν σίγουρα με ντελικάτα κρασιά (κυρίως λευκά), ενώ τα παλαιωμένα χρειάζονται κρασιά με πλουσιότερο σώμα (και κόκκινα).

 Στα παραπάνω tips θα ήθελα να προσθέσω μία γευστική άσκηση που συμπυκνώνει τη φιλοσοφία του ταιριάσματος σε ένα πιάτο και του πώς όλα συνδέονται μεταξύ τους. Ας μιλήσουμε στην προκειμένη περίπτωση ιταλικά, αν και μπορεί να γίνει και ελληνικά. Προσούτο για το αλμυρό κομμάτι, εναλλακτικά αντζούγια. Μοτσαρέλλα για τη γλύκα. Και τοματίνι για την οξύτητα. Ο απόλυτος συνδυασμός σε μία μπουκιά.


 

 Φυσικά θα έλεγε κάποιος ότι, στο τέλος, το δια ταύτα είναι η εμπειρία, είναι το τραπέζι, είναι οι φίλοι, είναι η παρέα και η ατμόσφαιρα. Σαφέστατα. Και με τα παραπάνω δίνω ιδέες για τη μεγιστοποίηση αυτών!